Vergeefse moeite Na een dag of tien kregen we bericht dat ETM een fully qualified sleepboot had geregeld vanuit Fremantle. Een paar dagen later nam die sleepboot contact op en liet weten dat hij wilde slepen via de ankerketting. Dat was een probleem, want we lagen met een anker vast, dus er moest wat gebeuren met het tweede anker met ketting. Dat werd als volgt opgelost: Het tweede anker met kabels werd geborgd aan het schip, waarna we de ankerketting konden doorbranden. Dat ging echter niet zomaar, want we hadden een explosieve lading aan boord. We maakten een risicoanalyse en besloten om rond de plek waar we gingen branden een tent te bouwen en met brandslangen een watergordijn te creëren. Dit is allemaal goed gegaan. De radiokamer. Echter, toen de sleepboot arriveerde bleek deze een uit de kluiten gewassen havensleepbootje te zijn. Toch werd er vastgemaakt, het anker werd opgehaald en .......trekken maar! Toen we na 24 uur nog geen meter verplaatst waren, gaf de sleper de moed op en vertrok. Wij gingen weer voor anker. Parkietenvoer Na dit debacle nam ETM management contact op met Smit Internationale Sleepdienst in Vlaardingen. Het bleek dat hun sleepboot ‘Noordzee’ onderweg was naar Jakarta met een sleep en daarna naar ons zou kunnen komen. Na een week of wat nam de ‘Noordzee’ met ons contact op, zij waren onderweg, maar moesten eerst naar Fremantle om te bunkeren. Als wij nog boodschappen nodig hadden kon dat geregeld worden. Er werden diverse dingen opgegeven, waaronder parkietenvoer voor de wtk die parkieten had en het voer raakte op. De Noordzee zou ervoor zorgen. Het staat op mijn netvlies gebrand: op een (Australische) zomeravond zagen we aan de horizon iets van een mast opdoemen, het kwam steeds dichterbij en werd beter zichtbaar: jawel hoor, de contouren van de sleepboot. Na een uurtje, het was al donker, kwam de Noordzee langszij en hoorden we in plat Rotterdams: “gooi even een lijntje over dan kunnen de boodschappen aan oord komen.” De Noordzee voer daarna naar het voorschip, maakte de sleeptros vast aan de ketting, we haalden het anker op en een half uur later gingen we vijf mijl per uur vooruit. Op naar Port Stanvac. Hollands Glorie ten top! Esso den Haag. Een wrange primeur Kort voor aankomst in Port Stanvac kregen we te horen dat Esso de ‘Esso Den Haag’ had verkocht aan een Griekse rederij. Na aankomst kwamen de Griekse kwartiermakers al aan boord, de Esso-bemanning heeft het schip gelost en daarna zijn we eind februari 1975 naar huis gevlogen. Later bleek dat de ‘Noordzee’ de ex-Esso Den Haag via Kaapstad naar Piraeus heeft gesleept en dat aldaar een nieuw roer is geïnstalleerd. Twee Esso-wtk’s voeren mee tot Kaapstad om de Grieken wegwijs te maken met de technische installaties. Nog nooit in de geschiedenis van de scheepvaart was het voorgekomen dat een schip zijn roer verloor! De Esso Den Haag had de twijfelachtige eer om de eerste te zijn. Henk Gierman NB: "Esso Den Haag" achter de sleepboot "Noordzee" bij Port Stanvac, Australie. Foto van Alex Nelemans. Over de auteur: Henk Gierman werkte van 1974 tot 1999 in Esso-dienst. In 1977 kwam er een eind aan zijn zeemansloopbaan omdat hij de functie van Marine Superintendant kreeg aangeboden binnen het Esso Benelux Marine Department (BMD). Het BMD voerde het management over de tankervloot van Esso Nederland en Esso België: voor Nederland waren dit de vier mammoettankers Esso Nederland, Esso Europoort, Esso Bonaire en Esso Saba en voor België de kleinere Esso Antwerp. Eind 1982 werd hij overgeplaatst naar de Raffinaderij waar hij binnen de Mechanical en Technical Divisions diverse functies als supervisor, turn-aroundleader en project manager heeft doorlopen. Overgenomen uit VGEM Nieuws, Nummer 1, Maart 2021, Jaargang 58.